Ημερομηνία δημοσίευσης: 30/10/2011
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ*
Είναι αδύνατο να στηριχθεί ένα μέτωπο μόνο ενάντια σε κάτι, να υπάρχει, δηλαδή, μια πολιτική ενότητας χωρίς ένα συγκεκριμένο προγραμματικό περιεχόμενο για το αύριο. Ένα μέτωπο ενάντια στο Μνημόνιο για παράδειγμα και όλα τα άλλα θα τα βρούμε μετά. Σε ποια για παράδειγμα κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί η ελληνική κοινωνία μετά; Δεν μπορούμε να μη συνυπολογίζουμε το «μετά»
Στο κοινωνικό επίπεδο επίσης κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίσει τη συμμετοχή του οποιουδήποτε εργαζόμενου, του οποιουδήποτε πολίτη να αγωνιστεί και να παλέψει μαζί με όλους τους άλλους που έτυχε να έχουν μια διαφορετική αριστερή διαδρομή .Θερμόμετρα αριστεροσύνης δεν χρειάζεται σήμερα ο λαός μας. Επομένως καμιά λογική αποκλεισμών και σεχταριστικών επιλογών. Παρ' όλα αυτά όμως είναι ανάγκη να εμβαθύνουμε, χωρίς να ομφαλοσκοπούμε, ορισμένα ζητήματα όπως το ζήτημα της ενότητας και του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που επιβάλλεται να δημιουργηθεί για να χτυπηθεί το σάπιο δικομματικό σύστημα.
Για παράδειγμα αρκεί σήμερα να μιλάμε για συμπαράταξη της αριστεράς με όρους μόνο αντιμνημονιακού μετώπου, όπου το κοινό σημείο της ενότητας θα είναι η ακύρωση και μόνο του Μνημονίου και η πτώση αυτής της κυβέρνησης; Αρκεί ένα αντιμνημονιακό μέτωπο μόνο, όταν δεν μπαίνει το ζήτημα της διαμόρφωσης μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας με στόχο την υπέρβαση αυτού του φαύλου καπιταλιστικού πολιτικού συστήματος που γνωρίσαμε από τη μεταπολίτευση και μετά; Δηλαδή απλά μπορεί η αριστερά σήμερα να συμμετέχει σε ένα μέτωπο κυβερνητικό χωρίς κανένα προγραμματικό υπόβαθρο, χωρίς έναν οραματικό κοινωνικό στόχο που να συνεπαίρνει τα πλατιά λαϊκά στρώματα και προπαντός να έρχεται σε ανοικτή ανειρήνευτη σύγκρουση με την ντόπια και ξένη ολιγαρχία;
Μπορούμε να λησμονήσουμε ποτέ το αντιλαϊκό κατάντημα πολλών κεντροαριστερών κυβερνήσεων στην Ευρώπη που έγιναν αιτία για να χτυπηθούν όχι μόνο τα λαϊκά συμφέροντα αλλά και τα κόμματα της αριστεράς, που εξαφανίστηκαν σχεδόν από τον πολιτικό χάρτη των χορών τους ακριβώς γιατί συμμετείχαν αβασάνιστα σε τέτοιου τύπου κυβερνήσεις;
Οι κυβερνήσεις αυτές κεντροαριστερής ή εθνικής συναίνεσης ήλθαν στην εξουσία με στόχο να διώξουν υποτίθεται τη φασίζουσα δεξιά (Μπερλουσκόνι - Μπόσι) και τις αντεργατικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές (Γαλλία - Ιταλία), στην πραγματικότητα όμως έκαναν τα ίδια, για να μην πούμε χειρότερα, σε βάρος των εργαζομένων.
Όλα αυτά λοιπόν είναι εύλογα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν απ΄ όλες τις δυνάμεις της αριστεράς. Το αντιμνημονιακό μέτωπο δεν μπορεί να είναι ένα άδειο πουκάμισο που μπορεί να το φορέσει όποιος θέλει και να εκμεταλλεύεται μέσα από αντιμνημονιακές κορόνες την επιθυμία του λαού για ριζική αλλαγή.
Η πάλη ενάντια στο Μνημόνιο δεν είναι κάτι το γενικό και αφηρημένο πρέπει να έχει συγκεκριμένη στόχευση πρώτα και κύρια ενάντια στο χρέος που έγινε αφορμή για να συνυπογραφεί αυτή η απαράδεκτη αντιλαϊκή προδοτική συμφωνία μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης της ξένης μονοπωλιακής ολιγαρχίας και των ξένων τοκογλύφων.
Με το χρέος ξεκίνησε ο πόλεμος ενάντια στο κόστος εργασίας, το κοινωνικό κράτος και γενικότερα ενάντια στις κατακτήσεις που έγιναν με αίμα και θυσίες του κόσμου της εργασίας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Επομένως, αν δεν θέλουμε την τρόικα και το Μνημόνιο, τότε πρέπει να αρνηθούμε και την πληρωμή του απεχθούς χρέους, όταν μάλιστα αυτή η πληρωμή γίνεται με απαράδεκτα χαράτσια που καθημερινά πλασάρει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να περάσουμε στη διακοπή αποπληρωμής του χρέους και να αντιμετωπίσουμε το φυσικό επακόλουθο αυτής της επιλογής μας, που είναι ακόμα και η έξοδος της χώρας μας από την Ευρωζώνη.
Μια επιλογή δύσκολη, αλλά η μόνη ίσως, που μπορεί να φέρει ένα φως στο σκοτεινό τούνελ που μας έριξε το σάπιο δικομματικό σύστημα. Χωρίς την ορθολογική επιλογή της στάσης πληρωμών προς τους δανειστές μας και την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ η πάλη κατά του Μνημονίου γίνεται με άσφαιρα βόλια.
Η χώρα μας έφθασε σ' αυτή την κατάσταση ακριβώς γιατί μέσα από αυτή την καπιταλιστική ολοκλήρωση που λέγεται Ε.Ε. διαμορφώθηκε μια προνομιακή κατάσταση -status- για ορισμένες χώρες, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, και καταστροφική για άλλες, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία ακόμα και η Ιταλία.
Η κρίση στην Ε.Ε. και ειδικότερα στην Ευρωζώνη οφείλεται πρώτα απ' όλα στην ακραία νεοφιλελεύθερη και μονεταριστική δομική συγκρότηση της Ε.Ε., αλλά και στον απαράδεκτο μηχανισμό του ευρώ έτσι όπως εξελίχθηκε. Το ευρώ σήμερα είναι ένας μηχανισμός συνεχούς διεύρυνσης των αποκλίσεων και ανισοτήτων στην Ευρωζώνη και μηχανισμός κοινωνικού και ταξικού πολέμου στην Ευρώπη!
Η ανάλυση αυτή δεν διακατέχεται από κανέναν αντιευρωπαϊσμό ή λογική εθνικής περιχαράκωσης και απομονωτισμού. Είναι ανάλυση που και αστοί μελετητές και οικονομολόγοι παραδέχονται. Είναι μια σκληρή ανάλυση της πραγματικότητας που, αν δεν γίνει αντιληπτή και αποδεκτή από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, το αντιμνημονιακό μέτωπο δεν θα καταφέρει, αν δημιουργηθεί, να παίξει τον ιστορικό του ρόλο.
Πολύ σωστά λοιπόν πολλοί βάζουν σαν πρωταρχικό θέμα την κοινή δράση και την ενότητα όλων των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων. Οι προθέσεις, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι σωστές. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικός σχεδιασμός, πολιτική συμμαχιών για την οποιαδήποτε κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική δύναμη της αριστεράς που να μη βάζει σαν πρώτιστο καθήκον σήμερα την ενότητα της αριστεράς.Όμως, το θέλουμε ή όχι, μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, όλος ο κόσμος της αριστεράς θα πρέπει να απαντήσει σ' αυτά τα κομβικά ερώτημα.
Είναι αδύνατο να στηριχθεί ένα μέτωπο μόνο ενάντια σε κάτι, να υπάρχει, δηλαδή, μια πολιτική ενότητας χωρίς ένα συγκεκριμένο προγραμματικό περιεχόμενο για το αύριο. Ένα μέτωπο ενάντια στο Μνημόνιο για παράδειγμα και όλα τα άλλα θα τα βρούμε μετά. Σε ποια για παράδειγμα κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί η ελληνική κοινωνία μετά; Δεν μπορούμε να μη συνυπολογίζουμε το «μετά».
Σ' αυτό το ερώτημα «του μετά» η αριστερά που δεν θέλει να εγκαταλείψει την ταξική της διαφορετικότητα δεν μπορεί να δίνει επιπόλαιες απαντήσεις μόνο για επικοινωνιακούς εκλογικούς λόγους.
Η πείρα δεκαετιών μέσα στην αριστερά στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες κατέγραψε ότι η κοινή δράση και η συμπαράταξη δεν μπορούν να ανοίξουν νικηφόρους δρόμους όταν γίνονται μόνο για να αθροίσουν τις δυνάμεις της αριστεράς εκλογικά και τίποτε παραπάνω.
Ο δρόμος για την ελληνική αριστερά σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλος από την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός μετώπου δημοκρατικού, αντιμονοπωλιακού, αντικαπιταλιστικού που θα ανοίγει τις πόρτες για τον σοσιαλισμό της νέας εποχής. Τον σοσιαλισμό που θα ανατρέπει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και θα εδραιώνει τη δημοκρατία της συμμετοχής και της διαφορετικότητας του κόσμου της εργασίας.
Το μέτωπο αυτό, παράλληλα με την πολιτική του έκφραση, θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη και δεν θα έχει μια φοβία και μια ποντιοπιλατική σχέση με την εξουσία.
Σ' αυτό το μέτωπο θα έχουν θέση όλες οι κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά η αριστερά θέλει να εκφράσει, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν και μπορούν να συνυπάρχουν με την επιμέρους διαφορετικότητά τους σ' αυτό τοδημοκρατικό αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό μέτωπο για να κυβερνηθεί η χώρα με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που γνωρίσαμε με το σάπιο δικομματικό σύστημα
* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος του Ε.Γ. της ΚΠΕ του ΣΥΝ και της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου